Ένα απόγευμα, ένα χτύπημα της πατούσας έριξε την Ντέιζι στο έδαφος. Ο Ζάκαρι όρμησε προς το φράγμα, με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά. Αλλά η Ντέιζι πετάχτηκε πάνω, τινάχτηκε και γαύγισε απότομα. Το κουτάβι πάγωσε, με το κεφάλι χαμηλωμένο, σχεδόν απολογητικά. Η ανακούφιση τον έλουσε ζαλισμένο, αλλά τον άφησε να τρέμει. Τα βλέμματα του προσωπικού του είπαν αυτό που ήδη ήξερε – η ώρα ερχόταν.
Οι συναντήσεις του προσωπικού γίνονταν όλο και πιο σκληρές. “Θα καταλήξει διαλυμένη”, επέμενε ένας. “Τζογάρεις με ζωές”, ξεσπάθωσε ένας άλλος. Ο Ζάκαρι έσφιξε το σαγόνι του, απρόθυμος να διαφωνήσει αλλά και ανίκανος να παραδοθεί. Τη νύχτα, αναπαρήγαγε κάθε στιγμή, αφουγκραζόμενος για ρωγμές στη μαγεία της Ντέιζι. Αν ερχόταν η τραγωδία, θα έφταιγε μόνο αυτός