Ο σκηνοθέτης απαίτησε σχέδια έκτακτης ανάγκης. Ενισχυμένες περιφράξεις. Πρωτόκολλα έκτακτης ανάγκης. Ο σφυγμός του Ζάκαρι χτύπησε δυνατά στα αυτιά του και η εικόνα της Ντέιζι αναβόσβησε στο μυαλό του – η εμπιστοσύνη της, η ακλόνητη φροντίδα της. Ορκίστηκε σιωπηλά στον εαυτό του ότι θα πάλευε μέχρι τέλους για χάρη της.
Η Ντέιζι αγνοούσε όλο το θόρυβο. Έτρεχε τα μικρά με έμπειρη υπομονή και τα έκλεινε κοντά της όταν νύχτωνε. Ο Ζάκαρι παρέμενε μερικές φορές μετά το τέλος της βάρδιας του, σκυμμένος ακριβώς πίσω από το φράγμα, παρακολουθώντας τη θαυματουργή οικογένεια. Ένιωθε ταυτόχρονα φύλακας και φυλακισμένος – εμπιστευμένος με ένα θαύμα, αλυσοδεμένος με την απειλητική ευθραυστότητά του.