Ένα απόγευμα, κατά τη διάρκεια του ταΐσματος, ο Ζάκαρι ένιωσε την αλλαγή. Τα μικρά συνωστίζονταν στο κρέας, με χαμηλά γρυλίσματα που έδιναν δονήσεις στο πάτωμα. Η Ντέιζι σφηνώθηκε μέσα τους, σφίγγοντας τα χέρια της μέχρι να υποχωρήσουν. Τα μάτια τους τρεμόπαιζαν από εκνευρισμό. Οι επισκέπτες χειροκρότησαν την “παράσταση”, ενώ ο Ζάκαρι γεύτηκε τη χολή, γνωρίζοντας ότι είχαν σχεδόν ξεπεράσει τα όρια.
Ο σκηνοθέτης τον κάλεσε. “Έχει κρατήσει πάρα πολύ”, είπε ο άντρας με κοφτή φωνή. “Ένα ατύχημα, ένα πρωτοσέλιδο, και αυτός ο ζωολογικός κήπος καταρρέει. Πρέπει να χωριστούν” Ο λαιμός του Ζάκαρι έσφιξε. Ζήτησε χρόνο. Ο διευθυντής κούνησε το κεφάλι του. “Η φύση δεν περιμένει. Ούτε και οι ασφαλιστικές εταιρείες” Η απόφαση ήταν οριστική.