Όταν ο Ζάκαρι επέστρεψε στον περίβολο, η Ντέιζι πετάχτηκε μπροστά αναμένοντας, με τα μικρά να πέφτουν πίσω της. Κανείς τους δεν ήξερε τι θα ακολουθούσε. Το στήθος του πονούσε καθώς έσκυβε να χαϊδέψει τα αυτιά της Ντέιζι, απομνημονεύοντας τη ζεστασιά της. Εκείνη έγλειψε το χέρι του, κουνώντας την ουρά της. Εκείνος ψιθύρισε: “Λυπάμαι”, αν και εκείνη δεν μπορούσε να καταλάβει.
Τη νύχτα πριν από τον οριστικό χωρισμό, ο Ζάκαρι δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Περπάτησε προς το κλουβί, με τη βροχή να θολώνει το πρόσωπό του. Η Ντέιζι ξάπλωσε κουλουριασμένη με τα μικρά, με τα ριγέ κορμιά τους να ανεβοκατεβαίνουν πάνω στα δικά της. Το θέαμα τον απογοήτευσε. Ακούμπησε στο τζάμι, ψιθυρίζοντας: “Συγχώρεσέ με”, λες και η σταθερή αναπνοή της θα μπορούσε να του απαντήσει.