Εκείνη τη νύχτα, περπάτησε στο σκοτεινό ζωολογικό κήπο, με τη Ντέιζι να σέρνεται στο πλευρό του. Τα μικρά πιέστηκαν στα κάγκελα του κλουβιού τους, ανήσυχα, με τα δόντια τους να αναβοσβήνουν στο αμυδρό φως. Η Ντέιζι γκρίνιαζε, θέλοντας να κάνει παρέα μαζί τους. Ο Ζάκαρι ψιθύρισε: “Όχι απόψε, Ντέιζι” Τα λόγια του ήταν κενά, σαν υποσχέσεις που δεν είχε τη δύναμη να κρατήσει.
Ο ζωολογικός κήπος έμεινε παράξενα ήσυχος μετά τον αποχωρισμό. Η Ντέιζι ήταν ξαπλωμένη στο κυνοκομείο της, με τα αυτιά ανοιχτά, αγνοώντας το φαγητό. Τα μικρά περιφέρονταν στο ενισχυμένο κλουβί τους, κάνοντας ανήσυχους κύκλους. Οι βρυχηθμοί τους αντηχούσαν σε όλο το χώρο σαν θλίψη που έδινε φωνή. Ο Ζάκαρι ένιωσε κάθε ήχο να τον διαπερνά, πιο έντονα από κάθε επίπληξη.