Τη νύχτα, περπατούσε μόνος του στα μονοπάτια, ακούγοντας τις αναπάντητες φωνές. Η Ντέιζι κλαψούριζε, τα μικρά βροντοφώναζαν πάνω στο ατσάλι, και η σιωπή μετά τον διέλυε. Τα φανταζόταν να κοιτάζουν τα ίδια αστέρια, νοσταλγώντας αυτό που είχαν κλέψει. Η ενοχή του έγινε βαρύτερη από κάθε αλυσίδα.
Οι επισκέπτες παρατήρησαν την αλλαγή. Οι οικογένειες έφυγαν απογοητευμένες, ψιθυρίζοντας ότι το θαύμα είχε τελειώσει. Κάποιοι απαίτησαν επιστροφή χρημάτων, άλλοι μουρμούριζαν για σκληρότητα. Ο διευθυντής τα απέκρουσε, επιμένοντας ότι η ασφάλεια προέχει. Ο Ζάκαρι παρακολουθούσε τα πλήθη να λιγοστεύουν, νιώθοντας σαν να είχε συνωμοτήσει για να θάψει κάτι εξαιρετικό κάτω από το γραφειοκρατικό τσιμέντο.