Οι προειδοποιήσεις άρχισαν διακριτικά – οι φύλακες ψιθύριζαν για ανησυχία, βηματισμό και επιθετικότητα στο κλουβί με τις τίγρεις. Ο Ζάκαρι απέρριψε τις φήμες στην αρχή, αλλά το είδε κι αυτός. Τα ζώα που κάποτε χάιδευαν τη Ντέιζι, τώρα περιφέρονταν με μια ανησυχία που τον αναστάτωνε. Οι βρυχηθμοί τους ακούγονταν λιγότερο σαν λαχτάρα, περισσότερο σαν απαίτηση.
Μετά ήρθε το περιστατικό. Ένας νεαρός εκπαιδευτής πλησίασε πολύ κατά τη διάρκεια του ταΐσματος, και μια τίγρη τον χτύπησε, με τα νύχια της να χτυπάνε τον αέρα λίγα εκατοστά από το πρόσωπό του. Τριγύρισε χλωμός και ταραγμένος. Ο διευθυντής το κατάλαβε αμέσως. Είπε στο προσωπικό. “Ίσως χρειαστεί να μεταφέρουμε έναν ή δύο. Γίνονται περισσότερα από όσα μπορεί να διαχειριστεί το προσωπικό μας” Το στομάχι του Ζάκαρι έπεσε.