Το ραβδί έγινε επιφυλακτικό, η ένταση ήταν πυκνή σαν αλυσίδες. Κινήθηκαν προσεκτικά, αποφεύγοντας την άμεση οπτική επαφή με τις γάτες, με τις φωνές τους να είναι σιγανές. Ωστόσο, ο Ζάκαρι παρατήρησε μια διαφορά: όταν η Ντέιζι γαύγιζε αχνά στο βάθος, τα αυτιά των τίγρεων τρεμόπαιζαν, ο βηματισμός τους επιβραδυνόταν. Η μνήμη παρέμεινε. Προσκολλήθηκε σ’ αυτό το κομμάτι όπως ο πνιγμένος στο ξύλο.
Η υπομονή του σκηνοθέτη λιγόστεψε. “Δεν μπορούμε να τους κρατήσουμε όλους έτσι”, είπε στον Ζάκαρι ξεκάθαρα. “Ένα ακόμα ολίσθημα και οι τίτλοι θα μας καταστρέψουν. Να είστε προετοιμασμένοι” Ο Ζάκαρι έγνεψε άκαμπτα, αλλά μέσα του έκαιγε. Γι’ αυτόν, ο κίνδυνος δεν ήταν απόδειξη αποτυχίας. Ήταν η απόδειξη ότι κάτι άλυτο τους συνέδεε ακόμα.