Οι επισκέπτες επέστρεφαν σταδιακά, παρασυρμένοι από τις φήμες για αναταραχή. Πλησίαζαν κοντά στον περίβολο, αγκομαχώντας με το μέγεθος των τίγρεων, με το ανήσυχο βηματισμό τους. Οι γονείς τραβούσαν τα παιδιά τους πίσω νευρικά. Ο Ζάκαρι άκουσε ένα αγόρι να ψιθυρίζει: “Λες να θυμούνται ακόμα τον σκύλο;” Δάγκωσε δυνατά τη γλώσσα του για να μην απαντήσει.
Η καταιγίδα χτύπησε μια Πέμπτη, ταρακουνώντας τον ζωολογικό κήπο με αέρα που ταρακούνησε τους φράχτες και έριξε κλαδιά. Το ρεύμα τρεμόπαιζε, οι συναγερμοί βούιζαν και κάπου μέσα στο χάος, μια κλειδαριά απέτυχε. Ο Ζάκαρι έφτασε στο κλουβί με τις τίγρεις και βρήκε τους φύλακες να φωνάζουν και τα φώτα να αναβοσβήνουν. Μια πύλη κρεμόταν ανοιχτή. Το αίμα του πάγωσε.