Ο Ζάκαρι την ονόμασε Ντέιζι. Ένα απλό όνομα, που ταίριαζε στην ευγενική, ήσυχη φύση της. Η Ντέιζι έμαθε τους ρυθμούς του, τα μοτίβα του και την ήρεμη υπομονή με την οποία δούλευε. Ποτέ δεν γαύγισε ή κουνήθηκε στα μεγαλύτερα ζώα. Παρακολουθούσε με το σοβαρό της βλέμμα. Μερικές φορές, ορκίστηκε ότι καταλάβαινε περισσότερα απ’ όσα οι άνθρωποι πίστευαν στα ζώα.
Άλλοι φύλακες τον πείραζαν. “Έχεις βοηθό;” γελούσαν. Ο Ζάκαρι σήκωσε τους ώμους, προσποιούμενος την αδιαφορία. Μέσα του, εκτιμούσε τη συντροφικότητα. Η Ντέιζι ήταν ο τέλειος σύντροφος. Απλά ακολουθούσε, πιστή με έναν τρόπο που δεν μπορούσε να περιγράψει. Μετά το κλείσιμο, μερικές φορές παρέμενε μόνο και μόνο για την παρέα της.