Ένα βροχερό πρωινό, ενώ ο Ζάκαρι επισκεύαζε το δίχτυ του πτηνοτροφείου, η Ντέιζι πιέστηκε πάνω στις μπότες του, τρέμοντας. Μια καταιγίδα τίναξε τον ουρανό και οι αστραπές έσκασαν. Άλλα ζώα ούρλιαζαν. Αλλά η Ντέιζι παρέμεινε σιωπηλή, προσκολλημένη πάνω του. Τότε ήταν που ο Ζάκαρι κατάλαβε ότι τον εμπιστευόταν περισσότερο από τον κόσμο πέρα από τον φράχτη.
Σιγά σιγά, η Ντέιζι έγινε μέρος της ζωής του. Το κατοικίδιο που τον είχε επιλέξει. Της έφτιαξε ένα μικρό μέρος στο ταπεινό του κατάλυμα, εξασφαλίζοντας ότι δεν θα χρειαζόταν πλέον να περιφέρεται στους δρόμους. Σιγά σιγά πήρε βάρος και η γούνα της έγινε γυαλιστερή. Η Ντέιζι έγινε η πιστή του σύντροφος.