Ο Ίθαν έκατσε πίσω στις φτέρνες του, κοιτάζοντας την ταλαιπωρημένη σακούλα στο χώμα. Το πρώτο του ένστικτο ήταν να την αφήσει ήσυχη, να φύγει και να προσποιηθεί ότι δεν είχε δει τίποτα. Ωστόσο, ο σκύλος δεν τον άφηνε. Έκανε νύχια στον καμβά, κλαψούριζε, τραβούσε τα δόντια του σαν να ήθελε απεγνωσμένα να τον σκίσει.
“Εντάξει, εντάξει”, μουρμούρισε ο Ίθαν, τραβώντας την τσάντα πιο κοντά πριν το ζώο την κομματιάσει εντελώς. Άνοιξε το σκισμένο πτερύγιο. Η μπαγιάτικη μυρωδιά του υγρού υφάσματος και του σκουριασμένου μετάλλου ξεχύθηκε -μαζί με μια αμυδρή, ξινή γεύση ψαριού. Μέσα είδε μια μισοκομμένη κονσέρβα τόνου να διαρρέει μέσα από το βαθουλωμένο χείλος της.