Γύρισε πίσω στο υπόλοιπο περιεχόμενο: κομμάτια υφάσματος, εύθραυστο χαρτί, σκουριασμένα μικροπράγματα. Και τότε τα είδε. Ένα κλειδί με μια ξεθωριασμένη ορειχάλκινη κεφαλή, συνδεδεμένο με μια ετικέτα που έγραφε μια διεύθυνση. Δίπλα του, μια φωτογραφία, μισοσκισμένη, που έδειχνε ένα ζευγάρι να στέκεται κοντά ο ένας στον άλλο, με τα πρόσωπά τους φωτισμένα από τη ζεστασιά και το φως του ήλιου.
Ο Ίθαν κράτησε το κλειδί ανάμεσα στα δάχτυλά του, διαβάζοντας την αχνή, μουτζουρωμένη διεύθυνση. Τα γράμματα δεν ταίριαζαν με κανένα σημείο της πόλης που γνώριζε. Ένιωσε το βάρος του να τον καταβάλλει, πιο βαρύ κι από την ίδια την τσάντα. Αυτό δεν ήταν απλά σκουπίδια. Αυτά ήταν ψίχουλα ψωμιού, που άφησε πίσω του κάποιος που κάποτε είχε αποκαλέσει αυτό το μέρος σπίτι του.