Ο σκύλος δεν έσκαβε πια. Με το υφασμάτινο κόκαλο σφιχταγκαλιασμένο απαλά ανάμεσα στα σαγόνια του, ξάπλωσε δίπλα στην τρύπα, με την ουρά του να δίνει ένα αργό, κουρασμένο χτύπημα. Τα μάτια του, που έκαιγαν με μια παράξενη φωτιά εδώ και μέρες, έμοιαζαν πιο ήρεμα τώρα. Σαν η αναζήτηση να είχε τελειώσει τη στιγμή που το παιχνίδι βγήκε στην επιφάνεια.
Ο Ίθαν έσκυψε δίπλα του, συνοφρυωμένος στο ανέγγιχτο κουτί τόνου που εξακολουθούσε να στάζει στο έδαφος. Το μάζεψε προσεκτικά και το πέταξε σε έναν κοντινό κάδο απορριμμάτων, μη θέλοντας να ρισκάρει ο σκύλος την υγεία του με χαλασμένο φαγητό. Στη θέση του άφησε ένα μικρό σακουλάκι με μπισκότα και ένα μπολ με νερό που είχε φέρει από το μαγαζί στη γωνία.