Η φωτογραφία στην τσέπη του φαινόταν πιο βαριά τώρα. Τα πρόσωπα του ζευγαριού του χαμογελούσαν από τη μνήμη, αλλά η διεύθυνση κάτω από το κλειδί τον τραβούσε προς το κενό. Τον έτρωγε η υποψία: μήπως η ετικέτα ήταν λάθος Ή, ακόμα χειρότερα, ένα σκληρό αστείο, που έμεινε πίσω για να παραπλανήσει όποιον θα σκόνταφτε πάνω της
Έμεινε στην άκρη του δρόμου, κοιτάζοντας την αδιάσπαστη πλαγιά μπροστά του. Η σύγχυση τον πίεζε κάθε στιγμή που περνούσε. Είχε τη διεύθυνση, είχε το κλειδί, αλλά δεν υπήρχε ούτε σπίτι, ούτε πόρτα, ούτε τίποτα που να ταιριάζει με αυτό που κρατούσε στα χέρια του.