Ο Ίθαν περπάτησε δύο φορές κατά μήκος του Ρίβερσαϊντ, με το κλειδί στο χέρι, αλλά κάθε φορά ο δρόμος κατέληγε στην ίδια απότομη στροφή. Δεν υπήρχε κανένα σημάδι της οδού 25, καμία κρυφή στροφή ή στενό δρομάκι που θα μπορούσε να έχει παραβλέψει. Η διεύθυνση συνέχισε να τον τραβάει, αδύνατη και επίμονη.
Σταμάτησε έναν περαστικό, μια ηλικιωμένη γυναίκα που κουβαλούσε ψώνια. “Αυτή είναι η οδός Ρίβερσαϊντ, σωστά;” ρώτησε, προσπαθώντας να ακουστεί αδιάφορος. Εκείνη έγνεψε χωρίς δισταγμό, δείχνοντας μάλιστα πίσω στη σειρά των σπιτιών. “Riverside, ναι. Τα νούμερα σταματούν εκεί πάνω κατά είκοσι. Είστε στο τέλος της τώρα”