Η σιγουριά της απλώς ενέτεινε τη σύγχυσή του. Ο Ίθαν την ευχαρίστησε, αλλά το μυαλό του έτρεχε καθώς γύριζε πίσω προς την πλαγιά. Η διεύθυνση δεν ήταν λάθος -την είχε διαβάσει δεκάδες φορές. Κι όμως, απλά δεν υπήρχε. Έμεινε εκεί, κοιτάζοντας τον κενό χώρο όπου θα έπρεπε να υπάρχει κάτι, αναρωτώμενος τι θα μπορούσε να σβήσει ένα ολόκληρο μέρος χωρίς ίχνος.
Καθώς επέστρεφε στην πόλη, σταμάτησε έναν οδηγό διανομών, μετά ένα ζευγάρι μαθητών, κάνοντας κάθε φορά την ίδια ερώτηση: Οδός Ρίβερσαϊντ, αριθμός είκοσι πέντε. Κάθε απάντηση ήταν η ίδια – μπερδεμένα βλέμματα, ευγενικοί ώμοι, ακόμη και ένα ή δύο γέλια που υπονοούσαν ότι είχε κάνει λάθος μέρος.