Στο τέλος του Riverside, στάθηκε κοιτάζοντας την πλαγιά του λόφου όπου τελείωνε ο δρόμος, προσπαθώντας να φανταστεί τι ήταν κάποτε εκεί. Οικογένειες, σπίτια, ζωές – τώρα σβησμένες. Τα χαμόγελα της φωτογραφίας έμοιαζαν σχεδόν περιπαικτικά, σαν να τον προκαλούσαν να συμπληρώσει το μισό της ιστορίας που έλειπε.
Γύρισε το κλειδί στο χέρι του, με τον κρύο ορείχαλκο να ζεσταίνει την παλάμη του. Η διεύθυνση ήταν ακόμα χαραγμένη σε αυτό, πεισματική και αληθινή, όμως έδειχνε σε ένα μέρος που δεν υπήρχε πια. Αυτή η αντίφαση καθόταν βαριά μέσα του, απαιτώντας απαντήσεις. Ο Ίθαν ήξερε ένα πράγμα: αν ήθελε να καταλάβει σε τι είχε σκοντάψει, θα έπρεπε να κοιτάξει βαθύτερα.