Σε μια γωνιακή καφετέρια, ρώτησε τη μπαρίστα αν ήξερε κάποια οικογένεια Μπλάκγουντ εδώ κοντά. Εκείνη κούνησε το κεφάλι της, με τα φρύδια της αυλακωμένα σαν να έψαχνε τη μνήμη της. Ένας ηλικιωμένος άντρας που έπινε καφέ στο διπλανό τραπέζι συνέχισε, λέγοντας ότι το όνομα ακουγόταν οικείο αλλά παλιό – σαν κάτι από τις ιστορίες των γονιών του.
Ο Ίθαν συνέχισε την πορεία του, σταματώντας στο ταχυδρομείο και στη συνέχεια σε ένα κατάστημα σιδηρικών. Κάθε φορά λάμβανε την ίδια απάντηση: αβεβαιότητα, αόριστη ανάμνηση ή ευγενική απόρριψη. Το όνομα κρεμόταν ακριβώς πέρα από το χέρι του, αρκετά κοντά για να το γευτεί, αλλά όχι αρκετά κοντά για να το αγγίξει.