Καθώς έπεφτε το σούρουπο, κάθισε σε ένα παγκάκι κοντά στην πλατεία, συζητώντας αν έπρεπε να εγκαταλείψει την έρευνα. Ίσως το όνομα να μην ανήκε πια σε κανέναν, να το είχε καταπιεί η ίδια πλαγιά που είχε σβήσει τα σπίτια. Αναστέναξε και έκλεισε το σημειωματάριό του με ένα κουρασμένο χτύπημα.
“Με συγχωρείτε”, είπε μια φωνή. Ο Ίθαν σήκωσε το βλέμμα του και είδε μια γυναίκα γύρω στα εξήντα να προσαρμόζει μια τσάντα με ψώνια στο μπράτσο της. “Δεν μπόρεσα να μην ακούσω. Ρωτούσατε για τους Μπλάκγουντ;” Η καρδιά του τινάχτηκε. Έκανε ένα γρήγορο νεύμα, με τις λέξεις να κολλάνε στο λαιμό του.