Κατέβηκε σε μια καρέκλα δίπλα στην πόρτα, κοιτάζοντας τη φωτογραφία σαν να έβλεπε φαντάσματα να παίρνουν σάρκα και οστά. “Δεν ξέρεις τι σημαίνει αυτό”, ψιθύρισε. “Αυτά τα θραύσματα… αυτό το κλειδί… αυτή η φωτογραφία. Είναι κάτι περισσότερο από αντικείμενα.
Είναι η οικογένειά μου. Οι αναμνήσεις μου. Το παρελθόν μου. Νόμιζα ότι δεν θα τα άγγιζα ποτέ ξανά” Τα χείλη του έτρεμαν και σχημάτιζαν ένα χαμόγελο, γεμάτο θλίψη και ευγνωμοσύνη. “Μου έδωσες πίσω ένα κομμάτι του εαυτού μου”