Μέχρι το τέλος της εβδομάδας, ο Ίθαν δεν μπορούσε να μην επιβραδύνει κάθε φορά που περνούσε. Η περιέργεια διείσδυσε στη ρουτίνα του. Αναρωτιόταν τι θα μπορούσε να οδηγήσει ένα ζώο σε τέτοιο πείσμα. Και μερικές φορές, όταν τα μάτια του σκύλου συναντούσαν τα δικά του, ένιωθε το παραμικρό τσίμπημα πρόσκλησης – μια ανείπωτη έκκληση να εμπλακεί.
Αργά το απόγευμα, ο Ίθαν συνειδητοποίησε ότι ο σκύλος έσκαβε από το πρωί. Το είχε προσπεράσει καθώς πήγαινε στο μάθημα, και τώρα -σχεδόν έντεκα ώρες αργότερα- το ζώο ήταν ακόμα εκεί. Οι κινήσεις του ήταν πιο αργές, τα πλευρά του έτρεμαν σε κάθε ανάσα, αλλά δεν είχε σταματήσει ούτε μια φορά. Κάτι σε αυτή την επιμονή τον έτρωγε.