Το κρατούσε όχι ως αντικείμενο, αλλά ως δεσμό -απόδειξη ότι κάτι που είχε χαθεί κάποτε μπορούσε να επιστρέψει. Ο Ίθαν εισέπνευσε τον δροσερό αέρα και χαμογέλασε αχνά. Δεν ένιωθε πλέον σαν ξένος που περιπλανιόταν σε άγνωστους δρόμους.
Η πόλη του είχε ανοίξει, κομμάτι-κομμάτι, μέχρι που η ιστορία της έγινε δική του. Αυτό που ξεκίνησε με το ξέφρενο σκάψιμο ενός σκύλου είχε τελειώσει με την αποκατάσταση των αναμνήσεων – και με τον Ίθαν να ανακαλύπτει ένα μέρος όπου επιτέλους ανήκε.