Ο σκύλος τον κοίταξε μια φορά και μετά έκανε στην άκρη, λαχανιάζοντας. Ήταν η πρώτη φορά που άφησε χώρο, σαν να τον προσκαλούσε σιωπηλά να πλησιάσει. Ο Ίθαν δίστασε, κοιτάζοντας μέσα στον κουρελιασμένο λάκκο, ώσπου μια αναλαμπή χρώματος τράβηξε το βλέμμα του – κάτι σκούρο πάνω στο χώμα, όχι πέτρα, όχι ρίζα.
Σκύβοντας μπροστά, σκούπισε με τα δάχτυλά του ένα λεπτό στρώμα χώματος. Ύφασμα. Δύσκαμπτο, λερωμένο με χώμα, σκισμένο. Το στομάχι του ανατρίχιασε. Για μια τρομερή στιγμή, το μυαλό του έφερε εικόνες από θαμμένα ρούχα, αναφορές εγκλημάτων, πτώματα κρυμμένα σε ρηχούς τάφους. Τα χέρια του κρύωσαν καθώς πάγωσε στη θέση τους.