Έφτασε πιο κοντά, προσπαθώντας να καθαρίσει τη λάσπη κατά μήκος της πλευράς του σκύλου. Η επιφάνεια υποχώρησε εύκολα στην αρχή, γλίστρησε σαν βρεγμένος πηλός. Την έσκαβε και με τα δύο χέρια, αλλά όσο πιο βαθιά έσκαβε, τόσο πιο γρήγορα γέμιζε ξανά. Η λάσπη ήταν ζωντανή, γλιστρούσε πάντα πίσω στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησε. Ο σκύλος κλαψούριζε αλλά δεν κουνιόταν, τα μάτια του κοιτούσαν προς το έδαφος, όχι προς εκείνον.
Ο Όουεν συνειδητοποίησε ότι δεν τον φοβόταν, φοβόταν το τι θα μπορούσε να κάνει η λάσπη που μετακινούνταν. Προσπάθησε ξανά από την άλλη πλευρά, δουλεύοντας πιο αργά αυτή τη φορά, ελπίζοντας να ανοίξει ένα κενό κοντά στα πλευρά του. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, η μικρή τάφρος που είχε φτιάξει άρχισε να κλείνει, με το νερό να διαρρέει μέσα από το μαλακό χώμα. Κάθε προσπάθεια φαινόταν να κάνει την πλαγιά να κατακάθεται χαμηλότερα.