Το χαμόγελο της Κλάρα εξαφανίστηκε πρώτο. Κοίταξε πάνω από τον ώμο του Τομ, με το φρύδι της να αυλακώνεται. “Αχ, το καημένο”, είπε. “Πόσο καιρό είναι έτσι;” “Κάνα δυο ώρες, ίσως”, είπε ο Όουεν. “Το είδα να σκάβει νωρίτερα, πριν η κατολίσθηση χειροτερέψει. Γύρισα πίσω και το βρήκα έτσι”
Ο Τομ στραβοκοίταξε το ζώο, κουνώντας το κεφάλι του. “Φαίνεται άσχημο. Δοκίμασες να το βγάλεις;” ρώτησε, κοιτάζοντας την κατάσταση μπροστά του. “Ναι”, είπε ήσυχα ο Όουεν. “Προσπάθησα να σκάψω κι εγώ. Η λάσπη συνεχίζει να κλείνει. Είναι σαν κινούμενη άμμος”