Την επόμενη μέρα στο σχολείο, ο Λούκας εντόπισε ένα κορίτσι να κλαίει καθώς κολλούσε αφίσες με αγνοούμενα σκυλιά στον πίνακα ανακοινώσεων. Συνήθως δεν ενδιαφερόταν για τα φυλλάδια, κάτι σε αυτό του τράβηξε την προσοχή. Ο σκύλος της φωτογραφίας -ένα μικρό τσιχ τσου με ξεχωριστό κολάρο- αναβόσβησε ξαφνικά στο μυαλό του από το δάσος.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και την πλησίασε διστακτικά. “Με συγχωρείτε”, είπε απαλά ο Λούκας, “νομίζω ότι είδα τον σκύλο σας με μια αγέλη σκύλων στο δάσος. Γάβγιζαν και έκαναν κύκλους γύρω από μια μεγάλη βελανιδιά. Είμαι σίγουρος ότι ήταν εκείνη” Η κοπέλα κοίταξε ψηλά, με μάτια δακρυσμένα και μπερδεμένα.