Στο διάλειμμα, ενώ τα άλλα παιδιά γελούσαν και έτρεχαν, ο Λούκας γλίστρησε μέσα από τον σπασμένο φράχτη. Το δάσος ήταν σιωπηλό, εκτός από το τρίξιμο των φύλλων κάτω από τα πόδια του και το περιστασιακό θρόισμα του ανέμου στα κλαδιά. Ήταν μια γαλήνη που είχε αγαπήσει, μια σπάνια στιγμή που μπορούσε να είναι πραγματικά ο εαυτός του.
Σήμερα, όμως, κάτι του τράβηξε την προσοχή. Καθώς περπατούσε προς το συνηθισμένο του σημείο, παρατήρησε κίνηση στην άκρη του δάσους. Μια ομάδα σκύλων -όχι, μια αγέλη σκύλων- κινούνταν σε μια γραμμή, κατευθυνόμενη βαθύτερα μέσα στα δέντρα. Ο Λούκας πάγωσε, χωρίς να είναι σίγουρος αν έβλεπε πράγματα. Αλλά ήταν εκεί – δώδεκα, ίσως δεκατέσσερα σκυλιά όλων των σχημάτων και μεγεθών, που περπατούσαν με σκοπό.