Ο Λούκας τους ακολούθησε για μια ώρα, όταν τα σκυλιά σταμάτησαν ξαφνικά σε ένα ξέφωτο. Στη μέση του ξέφωτου βρισκόταν μια ογκώδης βελανιδιά, με το φλοιό της σκαλωμένο και αρχαίο. Τα σκυλιά την περικύκλωσαν, δημιουργώντας έναν τέλειο δακτύλιο. Το θέαμα ήταν τόσο παράξενο, τόσο σουρεαλιστικό που ο Λούκας δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του. Δεν επρόκειτο για μια τυχαία συγκέντρωση σκύλων.
Έσκυψε πίσω από έναν πυκνό θάμνο, με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά. Τα σκυλιά είχαν σταματήσει να κινούνται. Στέκονταν στον κύκλο, κοιτάζοντας επίμονα το δέντρο. Τότε, χωρίς προειδοποίηση, άρχισαν να γαβγίζουν – δυνατά, με ομοφωνία. Ο ήχος ήταν εκκωφαντικός, κάθε γάβγισμα εναρμονιζόταν με το επόμενο, δημιουργώντας μια κακοφωνία που αντηχούσε στο ξέφωτο.