Όταν επέστρεψαν στο σπίτι της εκείνο το βράδυ, με άδεια χέρια και εξαντλημένοι, η Σαμάνθα αισθάνθηκε άδεια. Έπεσε στα σκαλιά της βεράντας, με την καρδιά της να πονάει με έναν τρόπο που είχε να νιώσει από τότε που διαλύθηκε ο γάμος της. Ο χτύπος του ρολογιού μέσα στο σπίτι φαινόταν απίστευτα δυνατός, κοροϊδεύοντας την αποτυχία της.
Αλλά ακόμα κι όταν η απελπισία την έτρωγε, η Σαμάνθα σήκωσε το κεφάλι της και έσφιξε τις γροθιές της στα γόνατά της. Είχε επιβιώσει από χειρότερα. Δεν επρόκειτο να αφήσει πίσω της την Τζούνιπερ -όχι χωρίς να διαλύσει και την τελευταία σπιθαμή αυτής της πόλης, αν χρειαζόταν. Αύριο, θα ψάξει ξανά. Πιο σκληρά. Πιο έξυπνα. Έπρεπε να το κάνει.