Ήταν ένα ήσυχο πρωινό Σαββάτου στα προάστια. Η Σαμάνθα μόλις είχε ξυπνήσει από τον ύπνο της και θαύμαζε τη λιακάδα που χτυπούσε τις μαργαρίτες στον κήπο της. Ήταν μια όμορφη μέρα και ένιωσε μια αίσθηση ηρεμίας να την κατακλύζει καθώς παρακολουθούσε την αγαπημένη της γάτα Juniper να παίζει με τις φούντες της κουρτίνας.
Η Σαμάνθα ήταν τριάντα οκτώ ετών, πρώην δικηγόρος εταιρειών που κάποτε έχτισε τη ζωή της στην ανήσυχη καρδιά της Νέας Υόρκης. Αφού το διαζύγιό της είχε διαλύσει όλα όσα είχε δουλέψει τόσο σκληρά για να χτίσει, οι ουρανοξύστες και οι πολυσύχναστοι δρόμοι είχαν αρχίσει να την πνίγουν. Είχε ανάγκη να ξεφύγει – κάτι πιο ήσυχο, μικρότερο, αληθινό.