Προχωρούσαν μπροστά, με τους γκρεμούς να ξεπροβάλλουν κάπου αόρατα μπροστά τους. Ο φακός της Σαμάνθα έτρεμε στη λαβή της. Χωρίς προειδοποίηση, η ομίχλη άρχισε να πέφτει από το ψηλότερο έδαφος – πυκνή, κρύα, ένα ζωντανό πράγμα που κουλουριάστηκε γύρω από τους αστραγάλους τους και πύκνωσε μέχρι που ακόμη και τα κοντινότερα δέντρα θόλωσαν σε ασαφή, φανταστικά σχήματα.
Ο κόσμος συρρικνώθηκε μέσα σε δευτερόλεπτα. Οι ακτίνες των φακών μόλις και μετά βίας έκοβαν περισσότερα από μερικά μέτρα μέσα στο βαρύ λευκό. Η Σαμάνθα στραβοκοίταξε δυνατά, προσπαθώντας να διαπεράσει το σκοτάδι, αλλά όλα μπροστά της έλιωναν σε άμορφο γκρίζο. Ένας κόμπος τρόμου στριφογύρισε στο στομάχι της. Αν ο Τζούνιπερ ήταν κοντά, δεν θα τον έβλεπαν ποτέ.