Η ανακούφιση χτύπησε τη Σαμάνθα τόσο δυνατά που παραλίγο να πέσει στο έδαφος. Δεν ήταν ο Τζούνιπερ. Δεν ήταν αυτός. Αλλά η αδρεναλίνη που την είχε κρατήσει όρθια ξαφνικά εξανεμίστηκε από τα άκρα της, αφήνοντάς την να τρέμει και να είναι κούφια. Σκόνταψε σε έναν κοντινό βράχο και σωριάστηκε πάνω του, θάβοντας το πρόσωπό της στα χέρια της.
Τα δάκρυα χύνονταν ελεύθερα τώρα, ασταμάτητα, ωμά. Κάθισε εκεί, βουτηγμένη στην ομίχλη, με το σώμα της να τρέμει όχι από το κρύο αλλά από την εξάντληση και τη θλίψη. Εικόνες διέσχιζαν το μυαλό της – η Νέα Υόρκη, ο διαλυμένος γάμος της, η ζωή που νόμιζε ότι θα ξαναχτίσει – και τώρα η Τζούνιπερ, η τελευταία της άγκυρα, γλιστρούσε κι αυτή μέσα από τα δάχτυλά της.