Θυμόταν ακόμα την πρώτη μέρα που έφτασε στην κοιμισμένη προαστιακή πόλη, με το αυτοκίνητό της γεμάτο βιαστικά κουτιά και κομμάτια μιας διαλυμένης ζωής. Το διώροφο σπίτι έτριζε κάτω από το βάρος των χρόνων, αλλά είχε μια απαλότητα, μια υπόσχεση θεραπείας που δεν είχε βρει πουθενά αλλού.
Καθώς κουβαλούσε τα πράγματά της τα στενά σκαλοπάτια της σοφίτας, το πόδι της έπιασε σε ένα παλιό χαρτόκουτο και από μέσα της, μια αμυδρή κίνηση αναδεύτηκε. Φωλιασμένο ανάμεσα σε ξεχασμένα διακοσμητικά ήταν ένα μικροσκοπικό λευκό γατάκι, όχι μεγαλύτερο από το χέρι της, η μητέρα του δεν φαινόταν πουθενά, με τα μπλε μάτια του ορθάνοιχτα από φόβο.