Η Σαμάνθα δεν περίμενε. Με την Άλεξ κοντά της και μερικούς αποφασισμένους ερευνητές που κρατούσαν την ελπίδα, διέσχισε τα άδεια χωράφια και κατευθύνθηκε κατευθείαν προς τον οπωρώνα. Η ομίχλη είχε αραιώσει, αλλά μια βαριά ακινησία κρεμόταν πάνω από τα πάντα, σαν η ίδια η πόλη να κρατούσε την αναπνοή της, περιμένοντας κάτι να σπάσει.
Ο οπωρώνας ξεπρόβαλε μπροστά της, μια έκταση από στραβωμένα, μισοπεθαμένα δέντρα που συνορεύει με έναν καταρρέοντα πέτρινο τοίχο. Η Σαμάνθα πήδηξε πάνω από τον τοίχο χωρίς δισταγμό. Οι άλλοι ακολούθησαν, με τους φακούς τους να αιωρούνται ανάμεσα στις στραβές σειρές. Εκείνη πίεσε μπροστά, με την καρδιά της να βροντάει πιο δυνατά από το τρίξιμο των μπότες της στο εύθραυστο γρασίδι.