Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος. Κοντά στη δεύτερη σειρά δέντρων, η Σαμάνθα είδε κάτι χλωμό να κείτεται στο έδαφος. Έτρεξε προς το μέρος του, με το στήθος της να σφίγγεται οδυνηρά, και έπεσε στο ένα γόνατο. Τα δάχτυλά της ακούμπησαν ένα τεράστιο φτερό αετού – άσπρο και καφέ, αλάνθαστο στο πρωινό φως.
Μια αναλαμπή ελπίδας άναψε μέσα της. Χαιρέτησε μανιωδώς τον Άλεξ και τους άλλους, με την καρδιά της να της ανεβαίνει στο λαιμό. Γύρισε γύρω της, σαρώνοντας άγρια τον οπωρώνα, με τον φακό της να πετάγεται πάνω από κάθε κλαδί, κάθε συστάδα θάμνων, προσπαθώντας απεγνωσμένα να εντοπίσει μια ματιά λευκής γούνας – ή μια φωλιά κρυμμένη πάνω από το κεφάλι.