Τα δευτερόλεπτα έμοιαζαν με ώρες. Η Σαμάνθα ανάγκασε τον εαυτό της να μείνει ακίνητη, ανάγκασε τον εαυτό της να μην ουρλιάξει. Στο μυαλό της στριφογύριζαν εικόνες: Η Τζούνιπερ τραυματισμένη, χαμένη, μη σώσιμη. Έκλεισε τα μάτια της μια φορά, μια γρήγορη, απελπισμένη προσευχή πέρασε από το μυαλό της. Σε παρακαλώ, άφησέ τον να είναι καλά. Σε παρακαλώ, άφησέ τον να είναι ζωντανός.
Τότε η φωνή του νεαρού άνδρα κατέβηκε, αιχμηρή από δυσπιστία: “Αυτός είναι! Είναι ο γάτος-είναι καλά!” Μια συλλογική αναπνοή διέσχισε την ομάδα αναζήτησης. Η Σαμάνθα σκόνταψε μπροστά, με δάκρυα να πλημμυρίζουν τα μάτια της. Πάνω, η μικρή λευκή μορφή του Juniper κουνιόταν και έπαιζε με τα πόδια κάτι μέσα στη φωλιά – εντελώς αβλαβής.