Χωρίς δισταγμό, η Σαμάνθα είχε μαζέψει το τρεμάμενο γατάκι στο στήθος της, νιώθοντας τον εύθραυστο χτύπο της καρδιάς του να χτυπάει στο δέρμα της. Το ονόμασε Juniper εκείνο το ίδιο βράδυ, ένα όνομα που με κάποιο τρόπο κουβαλούσε τόσο λεπτότητα όσο και δύναμη – τα ίδια πράγματα που ήλπιζε να διεκδικήσει για τον εαυτό της σε αυτή τη νέα, αβέβαιη ζωή.
Τις ημέρες που ακολούθησαν, ο Juniper έγινε ο μόνιμος σύντροφός της. Ήταν εκεί τα μακρά απογεύματα όταν η μοναξιά συσσωρευόταν πυκνά στα κόκκαλά της, τις άγρυπνες νύχτες όπου ο θυμός και η θλίψη συγχωνεύονταν. Ήταν η ήσυχη άγκυρα που δεν ήξερε ότι χρειαζόταν μέχρι που είχε ήδη τυλιχτεί γύρω από την καρδιά της.