Ο τρόμος καθήλωσε τη Σαμάνθα στο σημείο καθώς παρακολουθούσε τον Τζούνιπερ να σπαρταράει στο άγριο κράτημα του αετού. Το μυαλό της προσπαθούσε να συνέλθει, αλλά η σκηνή που εκτυλισσόταν μπροστά της ήταν υπερβολικά σουρεαλιστική, υπερβολικά βίαιη. Μια κοφτερή, ωμή κραυγή ξέσπασε από το λαιμό της, διαπερνώντας τον ζαλισμένο πρωινό αέρα.
Οι γείτονες, παρασυρμένοι από τη φασαρία, συγκεντρώθηκαν κατά μήκος των φρακτών και των δρόμων. Τα στόματα έμειναν ανοιχτά από δυσπιστία καθώς ο αετός πετούσε ψηλότερα, με μια μικρή λευκή θολούρα να κρέμεται αβοήθητη από κάτω του. Κανείς δεν μίλησε- απλά στέκονταν εκεί, παράλυτοι, λες και το συλλογικό τους σοκ θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να τραβήξει το πουλί πίσω προς τα κάτω.