Ο θηλυκός ελέφαντας πλησίασε στην άκρη του νερόλακκου, με τον τεράστιο κορμό της να ακουμπάει το χέρι του Πολ. Το άγγιγμά της, αν και ευγενικό, μετέφερε ένα σαφές μήνυμα: μην μας εγκαταλείπεις. Το στήθος του Πολ έσφιξε. Το βάρος της εμπιστοσύνης της ήταν συντριπτικό, και ένιωθε να βρίσκεται σε συναισθηματική αναμέτρηση.
“Δεν μπορώ να πάω εκεί κάτω μόνος μου”, ψιθύρισε ο Πολ, με τη φωνή του να σπάει καθώς γονάτιζε μπροστά στον ελέφαντα. “Αλλά ορκίζομαι ότι δεν θα σε αφήσω. Θα επιστρέψω με βοήθεια” Τα λόγια του φαίνονταν κούφια μπροστά στην απελπισία της, την οδυνηρή αναπνοή της που γέμιζε το σιωπηλό τροπικό δάσος.