Αλλά καμία από αυτές δεν φαινόταν πειστική. Εκείνο το βράδυ, η Μαρία καθόταν στο διαμέρισμά της με την τηλεόραση στο αθόρυβο, αναπαριστώντας στο μυαλό της τη μέρα. Είχε ξαναδουλέψει με ανήσυχους ελέφαντες. Είχε αντιμετωπίσει τραυματισμούς, μολύνσεις, παλιές πληγές, διαμάχες κοπαδιών.
Αλλά δεν είχε δει ποτέ ελέφαντα να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο. Ούτε να είναι κολλημένος σε μια γωνιά του βιότοπου. Όχι να αγνοεί ολόκληρο το κοπάδι. Να μην περνάει μια ολόκληρη μέρα ακούγοντας κάτι που η Μαρία δεν μπορούσε να ακούσει. Προσπάθησε να διώξει τη σκέψη. Δεν είναι τίποτα. Απλά μια διάθεση.