Τα αυτιά της ήταν ελαφρώς σηκωμένα, ο κορμός της κρεμόταν ακίνητος, σε εγρήγορση, αλλά όχι φοβισμένος. Συγκεντρωμένη, με έναν τρόπο που η Μαρία δεν είχε ξαναδεί από εκείνη. “Λάιλα;” Φώναξε η Μαρία απαλά καθώς πλησίαζε τον φράχτη. “Τι κοιτάς;”
Καμία απάντηση. Η Λίλα δεν κούνησε το αυτί της ούτε άλλαξε στάση. Διατήρησε την προσοχή της καρφωμένη σε εκείνη τη γωνία, σαν να περίμενε να κινηθεί κάτι… ή να αφουγκραζόταν κάτι που η Μαρία δεν μπορούσε να ακούσει. Η Μαρία έλεγξε το έδαφος από απόσταση.