Ίδια στάση. Η ίδια ακινησία. Το ίδιο σταθερό βλέμμα στο ίδιο σημείο του εδάφους. Η Μαρία σταμάτησε με τα κλειδιά της στα μισά του δρόμου προς το μάνταλο της πύλης. “Εντάξει… αυτό δεν είναι σύμπτωση”, μουρμούρισε. Μπήκε στον βιότοπο αργά, χωρίς να θέλει να τρομάξει τους άλλους.
Ο ελέφαντας ταύρος την πλησίασε πρώτος, χασμουρητός απαλά, σπρώχνοντας το χέρι της. Φαινόταν αρκετά χαλαρός, αλλά δεν πλησίασε τη Λίλα. Κανείς τους δεν το έκανε. Ήταν σαν να είχε τραβηχτεί μια αόρατη γραμμή γύρω από εκείνη τη γωνία.