Η Σαχάρα σταμάτησε στη λεωφόρο Όκριτζ, πλαισιωμένη από τη σκληρή λάμψη των προβολέων. Δεν κοίταξε ούτε αριστερά ούτε δεξιά, μόνο μπροστά, σαν να έβλεπε κάτι που κανείς άλλος δεν μπορούσε να δει. Τα τουφέκια της αστυνομίας παρακολουθούσαν κάθε της βήμα. Το πλήθος ταλαντευόταν, διχασμένο ανάμεσα στο δέος και τον τρόμο. Το αρπακτικό της πόλης είχε επιστρέψει στο σπίτι του.
Τα αναστεναγμοί ξέσπασαν όταν η Σαχάρα βγήκε μπροστά. Οι κάμερες έκαναν κλικ, τα φλας έσκασαν σαν αστραπές. Γονείς έσυραν τα παιδιά τους πίσω, κλαίγοντας με λυγμούς. Οι αστυνομικοί άλλαξαν το στόχο τους, τα δάχτυλα σφίγγονταν. “Μην πυροβολείτε!” φώναξε κάποιος, αλλά τα νεύρα τεντώθηκαν. Κάθε δευτερόλεπτο τεντωνόταν, μια εύθραυστη κλωστή που απειλούσε να σπάσει. Η σκιά της Σαχάρα μεγάλωνε κάτω από τα φλεγόμενα φώτα.