Τις ημέρες που ακολούθησαν, η πόλη μαλάκωσε. Οι επικριτές απαίτησαν την απόδοση ευθυνών από τον ζωολογικό κήπο- άλλοι πίεζαν για ένα καταφύγιο όπου οι δύο αδελφές θα μπορούσαν να θεραπευτούν μαζί. Τα παιδιά ζωγράφισαν τα λιοντάρια όχι ως τέρατα αλλά ως φύλακες. Η αφήγηση του Όκριτζ είχε αλλάξει σε μια αφήγηση επιβίωσης και συγγένειας.
Εβδομάδες αργότερα, ο Τομ τις επισκέφθηκε στην ήσυχη πτέρυγα των κτηνιάτρων. Η Σαχάρα βρισκόταν κουλουριασμένη δίπλα στη Νάιλα, η αναπνοή τους ήταν σταθερή, τα μάτια μισόκλειστα από εμπιστοσύνη. Έξω, η πόλη σφύριζε από ζωή, κυνηγώντας ήδη νέα πρωτοσέλιδα. Αλλά για τον Τομ, η ανάμνηση κράτησε: η νύχτα που το έλεος θριάμβευσε και ένα λιοντάρι υπενθύμισε στους ανθρώπους τι σημαίνει πραγματικά οικογένεια.