Η Κιάρα τον αγκάλιασε, με τις κινήσεις της σκόπιμες αλλά φυσικές. Φόρεσε ένα γοητευτικό χαμόγελο και κάθισε απέναντί του. “Πραγματικά”, απάντησε, με τον τόνο της ελαφρύ. Μέσα της έτρεμε, αλλά ήξερε ότι έπρεπε να συνεχίσει το θέατρο. Κάθε κίνηση, κάθε λέξη είχε σημασία.
Μίλησαν για τα πάντα -για τη δουλειά, για παλιούς φίλους, ακόμα και για ταινίες που απολάμβαναν μαζί. Ο Ίθαν φαινόταν χαλαρός, ακόμα και χαρούμενος, με την προσοχή του να είναι στραμμένη αποκλειστικά σε εκείνη. Η Κιάρα έπαιξε καλά το ρόλο της, διατηρώντας τη συζήτηση αβίαστη, ενώ κατά καιρούς έριχνε ματιές στο δωμάτιο. Ήξερε ότι δεν ήταν μόνοι τους.