Μακριά από τις σκιές του παρελθόντος της, η Κιάρα άρχισε να ευδοκιμεί. Άρχισε να ζωγραφίζει, ένα χόμπι που είχε εγκαταλείψει εδώ και καιρό, και άρχισε να συνδέεται με νέους ανθρώπους που έφερναν φως και θετικότητα στον κόσμο της. Κάθε μέρα ήταν ένα βήμα προς την ανάκτηση της ευτυχίας της και ένιωθε τον εαυτό της να δυναμώνει.
Ένα βράδυ, η Κιάρα στεκόταν στο μπαλκόνι του νέου της διαμερίσματος, ατενίζοντας τον ορίζοντα καθώς ο ήλιος βυθιζόταν κάτω από τον ορίζοντα. Ένα απαλό αεράκι τίναζε τα μαλλιά της και για πρώτη φορά μετά από χρόνια ένιωθε γαλήνη. Είχε αντιμετωπίσει τις πιο σκοτεινές της στιγμές και είχε βγει από την άλλη πλευρά. Η Κιάρα χαμογέλασε στον εαυτό της, έτοιμη να αγκαλιάσει το λαμπρό μέλλον που είχε μπροστά της.