Ήταν ακριβής σε όλα -το μαγείρεμα, το ράψιμο, το κλάδεμα των τριανταφυλλιών- αλλά ποτέ σκληρή. Είχε μια ηρεμία που προσγείωνε τον Ιλάι όταν ο κόσμος γινόταν πολύ θορυβώδης. Κάθε πρωί, ο Ιλάι έκανε τις βόλτες του. Περπατούσε στα σύνορα των χωραφιών, έλεγχε το έδαφος, εξέταζε τους νεαρούς βλαστούς του καλαμποκιού και σταματούσε κοντά στο κοτέτσι για να σκορπίσει τροφή.
Τις περισσότερες μέρες, η Μάργκαρετ τον χαιρετούσε από τον κήπο, φορώντας ένα καπέλο που είχε ξεθωριάσει με τις δεκαετίες και γάντια που δεν έμοιαζαν να φθείρονται ποτέ. Η ζωή τους ήταν ήσυχη, αλλά μέσα σε αυτή την ησυχία ζούσε μια βαθιά ικανοποίηση.