Έπιασε τον εαυτό του να κοιτάζει πολύ ώρα τον Ίθαν, τις γωνίες του προσώπου του. Ήταν το σαγόνι του πατέρα της Κλερ Ή κάποιου άλλου Κάθε ομοιότητα φαινόταν ολισθηρή. Το γέλιο του Λίο κάποτε τον έκανε να χαμογελάσει- τώρα τον έτρωγε. Ποιανού γιος είσαι, αλήθεια Ο Ντάνιελ μισούσε τον εαυτό του ακόμα και που το σκέφτηκε.
Παλιές αναμνήσεις πλημμύρισαν πίσω, ξαφνικά δυσοίωνες. Η Κλερ γελούσε με μηνύματα που δεν μοιράστηκε ποτέ, παρατεταμένοι αποχαιρετισμοί σε πάρτι, αόριστες εξηγήσεις για επαγγελματικά ταξίδια. Πράγματα που κάποτε είχε απορρίψει, τώρα διογκώνονταν σε αποδείξεις. Το μυαλό του τα αναπαρήγαγε ασταμάτητα, σαν να έραβε ένα παζλ του οποίου την εικόνα φοβόταν να δει να ολοκληρώνεται.