Καθώς ήταν ξαπλωμένος στην άμμο, το μυαλό του στριφογύριζε. Τι είχε δει Δεν είχε κινηθεί όπως καμία φάλαινα που είχε γνωρίσει, και καμία καταιγίδα δεν δημιουργούσε τόσο ισχυρά κύματα. Το στήθος του βούιζε ακόμα από τη βαθιά δόνηση που είχε διαπεράσει το κύτος, ένας ήχος τόσο σταθερός που θα μπορούσε να είναι η αναπνοή κάποιου ζωντανού.
Είπε στον εαυτό του ότι είχε φύγει, αλλά τα μάτια του έμειναν καρφωμένα στον ορίζοντα, περιμένοντας να σηκωθεί ξανά η θάλασσα. Για πολλή ώρα έμεινε εκεί, με την άμμο να κολλάει στα βρεγμένα ρούχα του, το στήθος του να φουσκώνει, ενώ τα αυτιά του βουίζουν ακόμα από εκείνο το χαμηλό βουητό που αρνιόταν να σβήσει.